Eindelijk is het zo ver!

Martijn en ik konden samen naar Schiphol, en nu hoefden wij geen afscheid te nemen bij de douane. Na een rustige vlucht stond op het vliegveld in Luanda Clemente te wachten, hij is een van de vrolijke chauffeurs van Heerema en hij zou ons thuis brengen. Wat een luxe om gelijk ons huisje in te kunnen stappen. Martijn is de laatste maanden hard bezig geweest om alles voor elkaar te krijgen voordat ik zou komen, en dat is hem super gelukt, (thnx schat ;)!!

Zaterdag middag heb ik gelijk een wandeling bij Blauw educational tours geboekt, personal guide Martijn voerde mij door de straten van Luanda. Er werd gewaarschuwd voor veel lawaai, rotzooi en stank maar dat je hier na een aantal maanden vanzelf blind voor wordt. We liepen langs wat normaal het busstation is. Deze was voor een danswedstrijd voor scholieren even een middagje afgezet, dat kan hier. Er was muziek en dans en vooral Afrikaans enthousiasme! Dan sta je gewoon tussen de Angolezen en je voelt intens het enthousiasme van het publiek. Ik had ineens het besef dat na maanden van voorbereiding en vele teleurstellingen maar met doorzettingsvermogen het eindelijk gelukt is. Ik sta gewoon in Angola! De combinatie van de mensen, muziek en vrolijkheid kwamen echt even binnen, daar was de eerste traan! Eindelijk samen met Martijn en dit wordt ons thuis voor de komende 7 maanden, YES! (krijg er nog kippenvel van als ik er weer aan denk, mijn eerste Angolese geluksmomentje!)

Het klinkt misschien een beetje raar, maar de supermarkt in het buitenland is voor mij al een echt uitstapje. Onbekende producten bekijken en natuurlijk straks ook in de keuken gaan proberen. We gingen weer op pad, maar aangekomen in de winkel was deze donker: stroomuitval. Iedereen liep met zijn lampje van de telefoon door de donkere gangpaden. Als je niet zo bekend bent met de indeling is het best lastig om je boodschappenlijstje dan af te handelen. Maar gelukkig na een aantal pogingen ging het licht weer aan (half uurtje later). Dan ineens zie je hoe groot de Kero is, het is een beetje te vergelijken met een franse Hypermarche maar toch een beetje anders. Er is van alles te koop, maar soms is een essentieel product gewoon niet te krijgen. Zo staat een gangpad, van een paar meter lang aan beide kanten vol met maar 1 soort ontbijtgranen. Verderop staan er ineens een paar schoonmaakproducten verdwaald tussen de wijnflessen. En mochten de vuilniszakken er weer zijn, zorg dat je deze inslaat: grote kans dat deze de komende dagen/weken niet meer beschikbaar zijn. Ook de prijzen zijn zoals gezegd absurd hoog of totaal onlogisch. Je betaald voor een miezerig bakje aardbeien 7 euro (1 vrouw sloeg gelijk 6 bakjes in = 42 euro aan aardbeien), een halve kilo gehakt voor 10 euro of een doosje thee voor 60 cent. Gelukkig rolt het personeel op skates door de winkel en als je een glimlach geeft krijgt “o branco” (de witte) een hele grote ervoor terug.

Ondertussen heb ik ook al mijn eerste stappen gemaakt voor mijn onderzoek. Afgelopen woensdag ben ik bij het Hospital Pediatrico David Bernardino geweest. Het is het enige openbare kinderziekenhuis hier in Luanda. Mijn begeleider Luis Bernardino is de zoon van David. Zelf is hij een vriendelijke Portugees, recent met pensioen gegaan. Maar hij was altijd directeur van het ziekenhuis en hoofd van de kindergeneeskunde binnen de universiteit. In het ziekenhuis zijn dagelijks (alleen door de week) 2500 patienten voor 5 artsen. Je kan je misschien wel voorstellen dat het zeer indrukwekkend was om daar een rondleiding te krijgen. In het ziekenhuis zal ik eerst met artsen en verpleegkundigen praten over mijn onderzoek en mag ik meelopen. Later zal ik bij astma patienten vragenlijsten en functietesten afnemen. Een gedetailleerde uitleg van mijn onderzoek zal ik snel plaatsen.

Zoals gezegd was het eerste kennismakings bezoek erg indrukwekkend maar ik werd ook zeer hartelijk ontvangen. Alhoewel de regering erg moeilijk is met visa afgeven, is de locale bevolking erg blij met alle hulp die ze kunnen krijgen. De regering is zelf van mening dat alle kennis wel binnen huis is, en dat er daarom geen mensen van buitenaf gehaald hoeven worden. Niets is helaas minder waar. Vorige week vertelde iemand dat de begroting voor volgend jaar bekend is, ter vergelijk: 28% gaat naar armed forces, 6% naar de gezondheidszorg en 8% naar onderwijs.

Ook zijn Martijn en ik samen naar de Agostino Neto Universiteit geweest. Omdat de auto van Martijn zijn bedrijf is mag ik er niet in rijden. En de campus ligt ver buiten de stad dus hij moest wel mee J. Ergens in the middle of nowhere ligt de universtiteits campus. De oprit erheen is onwijs lang en helemaal strak aangelegd. Dan verwacht je aan het einde een onwijs complex, maar dat viel een beetje tegen. Er stonden ongeveer 10 dezelfde langwerpige gebouwen (onderin klaslokalen met daarboven de studentenkamers) met in het midden een iets groter vierkant gebouw, waar de administratie en kantoren van de professoren waren. In eerste instantie ziet alles er super luxe en groots uit, maar als je beter kijkt is de helft niet af en de andere helft slecht afgewerkt. Maar ook nu werden wij enthousiast ontvangen door de conrector verantwoordelijk voor external relationships. De beste man was volgens mij een beetje onder de indruk van onze lengte, maar dat weet hij dan weer prima te compenseren door de invloeden die hij duidelijk heeft binnen Luanda. Nadat ik vertelde dat ik nog maar een klein beetje portugees kon praten vond hij dit voldoende om het hele gesprek in het portugees voort te zetten. Gelukkig komen we samen een heel eind. Ik heb hem uitgelegd wat mijn plannen in Luanda zijn en gevraagd of hij mij misschien in contact kan brengen met geneeskunde studenten die willen helpen met mijn onderzoek. Na 2 telefoontjes was alles geregeld, zo kan het dus ook hier. Hopelijk heb ik volgende week een aantal enthousiaste studenten.

Zoals de motorrace fans onder jullie wel weten was op zondag de ontknoping van het MotoGP kampioenschap. Zelf vond ik dit seizoen ook behoorlijk spannend en met een motorcoureur als vriend moesten we dit natuurlijk wel op een legendarische plek gaan kijken. Er stond ook weer een motor/auto race gepland op het circuit van Luanda, en Martijns nieuwe motorvrienden hadden verzekerd dat de MotoGP hier ook te zien zou zijn. Binnen de paddock hing een gezellige sfeer en ik denk dat 80% daar ook voor kwam en niet zo zeer voor het racen. Er waren 3 angoleze vrouwen op een geimproviseerde bbq kippetjes aan het braden en ook “Big momma” had een eigen kraampje met eten en drinken. Sterke drank wordt er gewoon per fles verkocht. Wij zijn voor de hamburger gegaan van de iets hygienisch ogendere foodtruck. Er deden in totaal 11 autos en 7 motoren mee, maar de fans waren er in grote aantallen. Alleen de beter bedeelde angolezen mochten op de paddock. De tribune wordt gebruikt voor toeschouwers en als woonhuis, maar ook daar zat het in de middag behoorlijk vol. Omdat het weer een beetje tegen zat is er in Luanda niet veel geraced, alleen de autos zijn een paar keer de baan op geweest. Voor de motoren was de combinatie van de regen en het slechte circuit reden om de wedstrijd te verplaatsen. Maar dat betekend niet dat het saai was op de paddock. Het motorrace team met duidelijk het grootste budget had gezorgd voor 2 grote partytenten met tv-scherm waar de MotoGP gekeken kon worden. De hele tent stond vol met grote angolese mannen met shirts aan van het betreffende raceteam. Wij stonden eerst zeer beschaafd helemaal achteraan maar werden natuurlijk snel ontdekt en mochten midden in op een stoeltje komen zitten! Je kan je misschien voorstellen dat ik me super ongemakkelijk en super blij tegelijk voelde. Je wordt omringd door allemaal grote angolese mannen (ik was echt de enige vrouw) welke allemaal een behoorlijk temperament hebben in een taal die ik nog absoluut niet volledig vaardig ben. Maar het voelt tegelijk ook heel welkom dat je opgenomen wordt in de groep en eigenlijk iedereen ons onze gang liet gaan. Er werd wel even gechecked of we wel Rossi fan waren, want hij is ook hier de grote favoriet. Voor wie de race heeft gezien weet dat het tot op een zeker punt onwijs spannend was met helaas een minder leuke ontknoping. Nou ik heb het voor de volle 100% beleefd en gevoeld temidden van al die enthousiste mensen. GEWELDIG!.

Iedereen werkt hier hard en maakt lange dagen maar gelukkig zijn er hier ook genoeg mogelijkheden voor ontspanning. Zo zijn wij afgelopen weekend de auto ingestapt naar Cabo Ledo. Een klein kustdorpje ongeveer 3 uurtjes rijden vanaf het centrum van de stad richting het zuiden. Aan het strand waren 2 resorts met kleine cabins en een restaurant aan het water. De zee is hier heerlijk warm en langzamerhand zie ik er steeds minder uit als nieuwe import omdat het nederlandse wit een beetje begint bij te kleuren. Met een gin-tonic en het mooie uitzicht kan je niet anders dan lekker ontspannen. Zondag ochtend zijn we heel vroeg opgestaan omdat we op safari gingen in Kissama national park. Om 8 uur stond een tour gepland, wat uiteindelijk betekende dat we rond 9 uur vertrokken met de diesel truck. Allereerst hadden we onze bedenkingen hoe we in vredesnaam met zoveel lawaai ooit dieren gingen zien, maar niets bleek minder waar. In de rest van Angola zijn veel wilde dieren afgeschoten tijdens de lange oorlogen of opgegeten in tijden van voedsel schaarste. Dit park is echter omheind, in 2009 zijn hier een aantal nieuwe dieren heen gebracht en sindsdien wordt het goed onderhouden. Tijdens de tour van 2.5 uur hebben we verassend veel dieren gezien: verschillende bok/hert achtigen, gnoes, zebras, giraffes en natuurlijk mijn grote favoriet, de Olifant! Dat is voor mij echt een magisch dier en om hem te zien in zijn natuurlijke omgeving, wauw! Toerisme is hier alleen weggelegd voor de mensen in het land met geld en omdat toeristen visa vrijwel niet worden afgegeven is dit hier niet een hele grote business. Het park is dan ook klein en bescheiden en in onze truck zaten maar 12 mensen, dit maakte de hele ervaring nog unieker (Een video van de safari is te zien onder het video tabblad op deze website).

Zoals je leest heb ik al super veel beleefd in mijn eerste 2 weken. Ondanks dat ik ook veel in ons appartement zit om te werken aan mijn onderzoek zijn alle uitstapjes voor mij nog een nieuw avontuur. Helaas is het nog niet echt mogelijk om buiten op onderzoek uit te gaan omdat het als blanke vrouw alleen op straat niet veilig is. Zoals gezegd bestaat tourisme hier niet echt, dus er zijn geen backpackers of andere reizigers. De buitenlanders hier aanwezig zijn expats die hier aan het werk zijn en allen veel meer verdienen dan de gemiddelde angolees. Dit maakt mij zeker kwetsbaar buiten op straat en ik ga dan ook voorbereid naar buiten met niets zichtbaar kostbaars bij mij. Als we in de auto op pad gaan moeten de deuren ook op slot.

Overal hier in het centrum zijn bouwprojecten gaande of liggen nu (tijdelijk) stil. 90% van de angolese economie is afhankelijk van olie, en zoals bekend is de olieprijs nog nooit zo laag geweest. Veel expats verliezen hierdoor hun banen en bedrijven trekken zich terug uit projecten, welke dan direct stil komen te liggen. Geluidsnormen worden er niet gehanteerd en geluidsisolatie in de huizen is ook niet echt een prioriteit. Dit betekend dat ik ook zeker moet wennen aan 24 uur per dag, 7 dagen in de week lawaai om mij heen van de bouw, verkeer, straathonden en de vele kroegjes. (Afgelopen nacht! zijn ze bezig geweest met het openbreken van de straat voor ons huis, vervolgens gebeurd er gedurende de dag vrij weinig, maar ok: dit is Angola). We hebben een super mooi 2 slaapkamer appartement waar gelukkig alles nieuw en schoon is maar waar ook de stroom soms voor langere periode kan uitvallen (helaas kan ik alles uit de diepvries na vandaag weggooien). Dit zijn misschien de wat mindere dingen waar ik aan moet wennen maar deze wegen nog niet op tegen deze geweldig positieve ervaring. Dankzij Martijn heb ik al veel nieuwe en hele hartelijke mensen ontmoet. De meeste mensen zitten hier zonder familie of vrienden van thuis en zijn heel enthousiast om nieuwe mensen in hun kring op te nemen. Ik ben onwijs blij met de mensen die ik nu al ontmoet heb. Verder is het weer ook geweldig. Elke dag boven de 25 graden is heerlijk, we zijn al wel gewaarschuwd dat de bloedhitte nog moet komen straks in december. En om jullie niet al te jalours te maken, we hebben ook al Nederlandse regen hier gehad (van ‘s ochtends tot ‘s avonds echt nat). De gevolgen van zoveel water hier zijn “een beetje” :P anders dan in NL, maar dat vertel ik graag een volgende keer…...

(In verband met mijn eigen veiligheid is het niet verstandig om overal met mijn mooie camera rond te lopen, dus helaas niet super veel fotos)