Halfway there!

De weken vliegen hier echt voorbij. Agnes is begonnen aan haar 10e week, en Martijn is alweer op de helft van zijn opdracht. Tijd dus voor ons laatste verslag van 2015.

Ondertussen zijn wij al aardig ingeburgerd en zijn daarom vol goede bedoelingen naar de eerste bewonersvergadering van ons appartementencomplex geweest. Ons gebouw is pas in juni van dit jaar opgeleverd en kent nog wat kinderziekten, en daarbij dachten we dat het een mooie gelegenheid zou zijn om buren te ontmoeten. Dit was ook onze eerste ervaring met angolees/portugees discussiëren en besluitvorming. Er moest bijvoorbeeld nog een besluit worden genomen over hoe de kosten voor water en elektra verdeeld gaan worden onder de bewoners. De opties waren per oppervlakte of per gezinslid. Niemand heeft gas of elektra meters in zijn huis, dus precies het gebruik bepalen kan niet. Tijdens een discussie is iedereen graag lang aan het woord, maar inhoudelijk wordt er dan weinig bijgedragen. Deze onproductieve en langdurige manier van besluitvorming is een grote frustratie voor zowel Angolezen als buitenlanders. Maar veel verandering komt hier niet echt in. Wij hebben het dan ook niet helemaal gered tot het einde van de vergadering, na 2,5 uur discussie in het Portugees waren wij toe aan zon en ontspanning en het einde was nog lang niet in zicht. Er moest nog gediscussieerd worden over de veiligheid van het pand, de problemen met elektriciteit en er moest een bewoners vertegenwoordiger aangewezen worden. Aangezien we huurders zijn en geen eigenaren, zou onze stem toch niet meetellen en zijn we er tussenuit gepiept.

Ons 12 verdiepingen tellende complex bestaat uit een parkeergarage, (leegstaande) kantoorpanden en daarboven appartementen van verschillende grootte (van 2 tot 5 slaapkamers) en een penthouse bovenop. Zowel bij de ingang van de garage als bij de hoofdingang zitten dag en nacht bewakers. Zij hebben shifts van 6 uur sochtends tot 6 uur savonds of andersom. Eerst 2 dag shifts, dan 2 nachtshifts, en dan 2 dagen vrij. Zo staat Paulino 4 dagen in de week bij de voordeur. Paulino lacht altijd als wij eraan komen en wil graag weten hoe het gaat. Weinig Angolezen spreken engels, maar als je dit vaardig bent heb je kans op een betere baan. Regelmatig gaat Martijn naar Paulino toe met een blikje fris of iets anders om 2 uurtjes bij hem te zitten en engels met hem te praten. Hij heeft wat engelse lesboekjes en wij een engels-portugees plaatjes-woordenboek en zo kom je een heel eind. Wij zijn al bij hem en zijn vrouw thuis uitgenodigd, hopelijk kunnen we daar binnenkort ook eens langs.

Veel expats gaan voor de feestdagen naar huis, dus worden de bedrijf kerstfeesten al in November gehouden. Zo ook bij DEAL, het bedrijf waar Martijn mee werkt. De partners waren ook uitgenodigd voor dit dagje uit. Sochtends vroeg zijn wij in het minibusje gestapt met de angolese collega’s, opweg naar het resort. Deze ligt buiten de stad aan een heel groot meer met loslopende springbokken, een ideale plek voor een relaxed feestje! We hadden heerlijk weer, dus het zwembad was snel gevuld. Toen de meeste expats uitgezwommen waren durfden de angolezen ook het zwembad in, veel van hen kunnen niet zwemmen. Agnes heeft zelfs wat zweminstructies gegeven aan enthousiaste collegas. Na een uitgebreid lunchbuffet werden er verschillende danswedstrijdjes gehouden. Er zijn in Angola verschillende dansstijlen populair, zo heb je Kizomba, Semba en Kuduro. Vrolijke en sensuele dansen waar je flexibele heupen voor moet hebben. Gelukkig heeft Martijn al een aantal danslessen hier gevolgd, dus wij gingen ook een poging wagen. De vrouwelijke collega’s waren al snel helemaal enthousiast over de moves van Martijn, en daarmee hebben we zelfs een prijsje in de wacht kunnen slepen! Ze zouden ook danswedstrijdenmoeten introduceren bij Nederlandse personeelsfeestjes, er ontstaat een onwijs gezellige sfeer. Vrolijke muziek, enthousiaste en ook stiekem competitieve collega’s en een leuke dynamiek in de groep. Natuurlijk maakt het feit dat alle Angolezen kunnen en willen dansen dat je een geslaagde wedstrijd hebt.

Hier in het verkeer moet je met een aantal factoren rekening houden:

* Er kunnen gaten in de weg zitten, maar ook stupide snelheidsdrempels

* Een omgereden lantarenpaal kan dagen na een ongeval nog op straat liggen

o de weinige straatlantaarns die er zijn werken vaak niet, dus savonds zijn de wegen zeer slecht verlicht

* Zowel dieren als mensen kunnen overal lopen en oversteken

* Je mag zowel links- als rechtsom inhalen

* Brommertjes en motoren schieten overal tussendoor, ook tegen het verkeer in

* Angolezen zijn in het donker slechtziend, dus rijden graag met groot licht

* Alarmlichten hebben hier meerdere functies:

o Pas op mijn auto is kapot maar rijdt nog

o Ik heb haast want er is iemand ziek

o Ik heb drank op

o Ik kom eraan!

* Politieagenten die sneller naar huis willen, doen hun sirene vaak even aan

* Snelheidslimieten zijn er niet echt, dus iedereen hanteert zijn eigen snelheid

* De voorrangsregel is: wie het eerste bij een kruispunt komt mag eerst, of diegene met het meeste doorzettingsvermogen, of de grootste auto.

o Wacht vooral niet te lang, want dan gaat iemand anders wel voor.

En we kunnen nog wel even doorgaan….

Daarbij is Luanda een drukke stad waar de infrastructuur totaal niet op berekend is, dit betekend dus complete chaos in het verkeer. Gelukkig is het vaak erg druk, dus rijden mensen niet hard. Maar bij regen of andere ongewone omstandigheden zijn ongelukken helaas vrij frequent. Mensen moeten hier wel in het bezit zijn van een rijbewijs, maar rijlessen zijn hier niet verplicht. Tijdens een 15 minuten durend examen wordt gekeken of jouw “intuitie” in het verkeer voldoende is om hieraan te kunnen deelnemen. Zo ja, dan ben je geslaagd en is er weer een chauffeur bij.

Martijn heeft al eens vertelt over zijn hardloop avontuur in de musseques van Luanda met de Hash (a running group with a drinking problem). De Hash is een groep van expats en angolezen die in wisselende samenstelling 1 keer in de 2 weken op zaterdag bijeenkomen om te hardlopen/wandelen en daarna te barbecueën. Af en toe organiseren zij een event buiten de stad. Zo was er een georganiseerd op het surfersstrand van Cabo Ledo. Op dit deel van het strand zijn er geen voorzieningen maar kan je kamperen. Wij hebben ons pop-up tentje meegenomen vanuit Nederland, dus waren wel in voor een kampeer event. We hadden Marcio (Angolese collega van Martijn), Celmira (vriendin van Marcio) en Bas (Nederlandse vriend van Marcio) meegenomen. Na de “verplichte” wandeling was er de inauguratie van de nieuwelingen om je welkom te heten binnen de groep. Er werd bier bij gebruikt, maar meer kan er niet vertelt worden over dit geheime ritueel :P, behalve dat Agnes het heeft doorstaan. De zomerse regenbuien savonds hebben de pret niet gedrukt. Het kampvuur had het overleefd, dus we hebben heerlijk kunnen bbqen.

Snachts moest er natuurlijk ook gezwommen worden in de zee, en dit was wel een zeer unieke ervaring. In de branding zwom fytoplankton, deze geven licht in het donker en dit wordt versterkt door aanraking. Als je met een groep mensen de zee in gaat sta je letterlijk in een sprankelende zee. Dit was natuurlijk dolle boel met z’n allen en weer een geluksmomentje om nooit te vergeten!

Het onderzoek van Agnes gaat ondertussen ook rustig verder: Ik ben al een aantal keren in het ziekenhuis geweest en heb verschillende interviews gehad met doctoren. De artsen die ik heb ontmoet zijn zoals gezegd erg vriendelijk en zijn welwillend om mee te werken. De interviews vinden plaats in een net kantoor, of in een achterafkamertje waar de voorraden staan. Dit is volgens mij afhankelijk van de status van de arts, maar status en expertise zijn hier zeker niet overeenkomstig. De bezoeken aan het ziekenhuis zijn elke keer behoorlijk confronterend. De oliecrisis raakt Angola hard en dit in combinatie met andere prioriteiten van de overheid maakt dat in December het geld in de openbare ziekenhuizen op is. De medicijnvoorraad wordt bij elk bezoek kleiner en artsen moeten dus selectief zijn bij het verstrekken ervan. Het is hier regenseizoen, dus piekperiode voor malaria. De bedden liggen vol met zieke kinderen en de middelen om te behandelen zijn helaas minimaal. De eerste hulp is een grote zaal vol met bedden, en alle bedden zijn dubbel bezet. De kinderen liggen op de kale matrassen met de ouders ernaast, te wachten op diagnose of behandeling. Buiten staat er een lange rij patiënten te wachten of ze überhaupt die dag geholpen kunnen worden. Dr. Bernardino (mijn begeleider) werkt hard om geld bijeen te krijgen voor het ziekenhuis, dit is helaas erg lastig. Bedrijven willen liever geld doneren voor een prestigieus en groots medisch apparaat dan investeren in verbetering van de bestaande voorzieningen. Het ziekenhuis heeft bijvoorbeeld een mooi laboratorium gekregen, maar geen personeel of expertise voor het gebruik ervan. De naam van je bedrijf op een moeilijk apparaat is belangrijker dan het doneren van nieuwe matrassen of muskietennetten, ook al wordt er vervolgens niets met het apparaat gedaan. De bouw van de nieuwe eerste hulp staat daarom al maanden stil omdat het geld op is. Ik heb vanuit Nederland 2 dozen met medische spullen meegekregen en wat medicijnen. Het is een kleine bijdrage, maar in de juiste handen kan het hier net een beetje verschil maken.

De Africacup voor basketbal vond dit jaar plaats in Luanda. Wij zijn, met een aantal basketbal fans, op de vrijdagavond naar de halve finale geweest. Toevallig was deze tussen 2 rivaliserende teams uit Luanda, dus dat beloofde een spannende avond. Op de parkeerplaats voelde je al de energie van alle fans in het stadion. Binnen aangekomen was het een ongekende vrolijke bende. Alle fans zitten gewoon door elkaar heen op de tribunes dus het was een kleurrijke mix van gele (team Petrol) en rode (team 1 de Agosto) shirtjes. En achter de baskets zat de fanatieke achterban met trommels, pannen en alles wat maar lawaai kon maken. De hele tribune werd gebruikt om te dansen en te zingen. En de wedstrijd was tot op het laatst ook onwijs spannend. Eerst stond Petrol voor maar na een inhaalslag leek het erop dat Agosto de winst binnen zou halen. Alleen de laatste 4 minuten werd het stuivertje wisselen en ging Petrol er met de plek voor de finale vandoor. In de laatste minuten ontplofte het stadion. Bij elke punt kwamen de fans uit hun stoel gerend en werd het gevierd op de looppaden tussen de tribunes. Er werd gezongen, gegild en gedanst. We hebben onder het tabblad “video” een filmpje geplaatst van het hele spektakel zodat je er een kleine indruk van krijgt. Het blijft lastig om de situatie uit te leggen, maar het was geweldig om bij te zijn. Sommige fans konden de spanning niet meer aan en gingen op de vloer liggen, anderen doen de meest rare dansjes. Tijdens de wedstrijd zijn de strijdende fans elkaars rivaal, maar zodra de wedstrijd uitgespeeld is, is iedereen weer gelijk.

We zijn er inmiddels achter gekomen dat ons huisadres geen post kan ontvangen. Hoe de post hier wordt georganiseerd is ons niet echt bekend. Toch zijn wij laatst blij verrast met een heel leuk geboortekaartje van kleine Maurits. Deze is dus veilig bij ons aangekomen. Maar daarom even een adreswijziging. Post kan verstuurd worden naar het kantoor van Martijn en heeft via DHL de meeste kans van slagen.

Doris Engenheria Angola Lda

Edificio IRCA, 5 andar

Rua Amilcar cabral 211

Ingombota

Luanda, angola

Attn. Martijn Blauw

In Angola is kerst ook een belangrijke feestdag. Eten en sterkedrank wordt groots ingeslagen en ook kado’s zijn hier een belangrijk onderdeel. Op kerstavond gaat iedereen eerst naar de kerk en savonds laat wordt er gegeten en gedronken, heel veel gedronken. Op 1e kerstdag gaat iedereen naar het strand en wordt er nog meer gedronken. Gelukkig zat er dit jaar een weekend achteraan, dus heeft iedereen tijd om bij te komen of verder te feesten. Veel expats zijn voor de feestdagen naar huis gegaan en dat is in het straatbeeld ook wel zichtbaar. Wij hebben kerst dit jaar gevierd met een groep vrienden: een mix van Nederlanders, Angolezen en een Arubaanse. Ook oud en nieuw was een leuke mix van nationaliteiten een bbq en drank op het dakterras. Maar deze verhalen bewaren we voor het volgende verslag.

Hierbij wensen wij iedereen een gelukkig Nieuwjaar. We hopen dat 2016 jullie vele mooie avonturen brengt. Wij genieten hard van ons grootse avontuur en hopen dat nog even vol te houden.

We vinden het super leuk om jullie reacties op onze blogs te lezen, dank daarvoor! Vergeet ook deze keer niet om ook een kijkje te nemen bij onze foto's en videos!

Liefs Martijn en Agnes